Winnen voor allen, verliezen voor één

Hier stond je dan vanavond (TeamNL)
Het was wel spannend (oeh)
Maar toch ook fijn (jeee)
Maar zoals bij elke wedstrijd
Kan er maar één de winnaar zijn
We laten ons niet kennen (nee toch, Dafne?)
We gaan gewoon maar door (toch, Epke?)

Want wie niet tegen z`n verlies kan (huh?)
Die is maar zielig hoor (Half zeikend Nederland dus)

Wij zouden ons eigenlijk helemaal geen Nederland mogen noemen. Eerder Vernederland. Of Zeikland. Het regent toch altijd maar in dit land. Zelf maak ik me er ook schuldig aan. Toch vind ik dat andere mensen een klein beetje respect verdienen. En dan hoor ik u al denken: "Respect? Dat hoef ik toch niet te hebben voor een ander?". Dat komt omdat we twee soorten respect hebben. Net zoals we twee soorten Ketchup hebben: Gewone, en curry-ketchup (waarvan ik, zeik-zeik, steeds de verkeerde fles pak omdat die andere fles ook rood is). Net zoals Dafne zich kan vergissen omdat er nog een tweede, andere, atlete in haar baan rent, zo vergissen we ons gruwelijk in het woord "respect".

Enfin, twee soorten respect. We hebben het basis-respect. en het bewonderings-respect. Die laatste is duidelijk. Je hebt respect voor iets dat iemand gedaan heeft. Zo hebben veel mensen respect voor iemand die zich veel inzet voor anderen. Of hebben ze respect voor sporters die een gouden medaille hebben gewonnen. Zodra die sporters echter geen medaille om hun nek hebben hangen, laten veel mensen dat respect vallen. Ok, tenzij je, op weg naar goud, ineens langs de kant van de weg ligt.

Het respect waar ik in de tweede alinea op doelde, is het basis-respect. Je kunt nog zo'n hekel hebben aan iemand, puur omdat hij of zij beter is of zich zo voordoet, je gaat niet met je fiets die ander uit de baan knallen. 

Het goede voorbeeld wordt bijvoorbeeld gegeven door Ranomi Kromowidjojo. Zij heeft een slechte olympische spelen achter de rug, het ging niet zo als ze het wilde. Ze wil met rust gelaten worden, maar staat toch de journalist te woord. In het praatprogramma van de NOS verontschuldigt ze zich tegenover alle Nederlanders die teleurgesteld voor de buis zaten. Bijna iedereen zit op haar te fitten, en toch blijft ze lief tegen al die zeikerds. Wie kan er dan niet tegen zijn verlies? Dafne en Ranomi alvast wel.

Ranomi had geen sorry hoeven zeggen. En toch deed ze het. Ze hoopte daarmee het (basis-) respect terug te winnen bij al die zeikerds. Iets waar ze gewoon recht op heeft. Net als ieder ander mens op deze aarde. Of je nou Epke of Yuri heet. of je nou Jan of Hassan heet. Of je nou Emile of Geert heet. 

Je kan het namelijk oneens met elkaar zijn. Je hoeft elkaar niet te mogen. Je hoeft niet eens met of over elkaar te praten. Maar ALS je het dan toch doet, doe het dan met een beetje respect.

Mee eens Monique?

Peter Koelewijn - Respect